امروز صبح داخل اتوبوس ، جوانی را دیدم که تقریبا هم سن
خودم بود ؛ با این تفاوت که من کیفی به دست داشتم که در درون آن کتاب بود و
برای تحصیل به دانشگاه می رفتم ولی او بقچه مانندی در دست داشت که احتمالا
لباس و و سایل کارگری در آن بود . یادم افتاد که جوان موجودی پر از انرژی و
طراوت است و البته مغرور . احساس کردم ( شاید ) از دیدن من کمی خجالت کشید
. شاید او هم به آنچه من فکر میکردم ، فکر می کرد .
براستی چرا ؟ ما هردو بشر
هستیم ، چرا باید برای او در اجتماع جایگاه کم ارزشی قائل باشیم ؟ مگر
گوهر انسانیت در همه ما به یک اندازه به ودیعت نهاده نشده است ؟ ماراچه
میشود که با چند کلاس درس و یادگیری چند اصطلاح ، خود را از تار و پودی جدا
می انگاریم ؟
این
موضوع بارها به ذهنم خطور کرده و هرگز جوابی برای آن نیافتم جز اینکه (بل
یرید الانسان لیفجر امامه ). گاهی ، علم به جای آنکه موجب سعادت ما شود ،
وسیله ای می شود تا به امیال خود برسیم .
