دغدغه اصلاح

بسیاری از متفکران اعم از الهیدانان، فیلسوفان، روان شناسان و جامعه شناسان در مورد شرایط فردی یا جمعی انسان ها به تامل می پردازند. از نظر این گروه شرایط موجود بشریت، مناسب نیست و باید دست به تغییراتی زد تا کمبودهای موجود مرتفع شود. این مسئله از این روست که هیچ متفکری شرایط موجود را بهترین حالت نمی داند و همیشه سعی می کند تا راهی برای بهبود شرایط موجود ترسیم کند. فارغ از اینکه هر کدام از متفکرین بسته به اینکه به کدام یک از گروه های فوق تعلق خاطر دارند و نیز اصول فکری و نظریشان چیست، راه حلی ارائه می کنند، به نظر می رسد مطلب مهمی در این بین وجود دارد که نباید به هیچ وجه مورد غفلت واقع شود.

وقتی در مورد انسان سخن می گوییم و می خواهیم برای درد  انسان  درمانی بیابیم، باید به ویژگی های انسان توجه داشته باشیم. انسان ها ماشین های اندیشه نگار نیستند تا صرفا نظریه های مختلف را به آنها عرضه کنیم و سپس توقع داشته باشیم تا زندگی بهتری داشته باشند. انسان ها ربات نیستند تا دستورالعمل های مختلفی که مربوط به هنجارهای صنفی یا به طور کلی اجتماعی است را ابلاغ کنیم و از آنها توقع داشته باشیم که مطابق آنها رفتار کنند.

چگونه باور بورزیم (2)؛ نگاهی به رویکردهای مختلف به باور دینی

ایمان‌گرایی

در برابر دیدگاه عقل‌گرایی حداکثری، گروهی دیگر، از ایمان‌گرایی دفاع می‌کنند. تعاریف مختلفی از ایمان‌گرایی ارائه شده است ولی تعریفی که ما در اینجا مطرح می‌کنیم چنین است: ایمان‌گرایی دیدگاهی است که نظام‌های اعتقادات دینی را موضوع ارزیابی و سنجش عقلانی نمی‌داند. به عبارت دیگر از نگاه این گروه نمی‌توان باورهای دینی را بر اساس استدلالات عقلی بنا نهاد.

باید توجه کرد که اینچنین نیست که ایمان‌گرایان منزلت و ارزشی برای عقل قائل نباشند بلکه آن‌ها برای مدعای خود (کسب ایمان از راه غیر عقلانی) استدلال می‌کنند و رویکرد خود را مبتنی بر آن دلیل مطرح می‌کنند. دلیل آن‌ها با تحلیل روش استدلال‌گرایی به دست می‌آید: همان طور که روشن است استدلال عقلی همیشه از مقدماتی تشکیل شده است که زمینه‌ساز به دست آمدن نتیجه‌ای می‌شود.

به طور مثال در استدلال «الف ب است» و «ب ج است» در نتیجه «الف ج است»، دو گزاره نخست مقدمه‌ای برای رسیدن به نتیجه‌اند. در استدلال‌های عقلانی می‌توان برای اثبات مقدمات نیز استدلال‌های دیگری مطرح کرد.

چگونه باور بورزیم (1)؛ نگاهی به رویکردهای مختلف به باور دینی

در زندگی روزمره بارها با عقاید و ایده‌های مختلف مواجه می‌شویم. این عقاید ممکن است در لابه‌لای دیالوگ‌های یک سریال تلویزیونی و یا در اظهار نظرهای مسافری در تاکسی، مطرح شود. گاهی حتی بسیاری از ایده‌ها در قالب یک عکس به مخاطب انتقال داده می‌شود.

با نگاهی اجمالی می‌توان به گستره وسیع این باورهای چه بسا متنافی که به طور روزانه در معرض آن‌ها هستیم، پی برد. به طور مثال همیشه در بین فیلسوفان بحث وجود خداوند بحثی مهم بوده است و گروهی عمیقا آن را پذیرفته و بدان متلزم شده‌اند و گروهی نیز علی‌رغم تمام دلایل، آن را منکر شده‌اند.

بنده ی خدا

نمی دانم برایتان اتفاق افتاده درک عمیق تری از مطلبی که می دانستید پیدا کنید یا نه ؟
این چیزی بود که در یکی از شب های قدر امسال برای من اتفاق  افتاد . احتمالا من اولین کسی نیستم که این مطلب را میگویم ، اما این مطلب برای من اهمیت زیادی دارد و ریشه بسیاری از مسائل دیگر است .
یکی از تفاوت هایی که جهان مدرن و دنیای دینداری سنتی دارد ، در این است که فرد دیندار دنیا را محلی برای گذر می بیند ، محلی که برای امتحان شدن به آن آمده است ، مرحله ای که طی آن باید رضایت موجود دیگری (خدا) را جلب کند و در واقع برای رضای او زندگی کند . اما در نگاه مدرن ، انسان محور خویشتن است یعنی هرچه که دوست دارد ،  انجام میدهد ، هرچه را که خودش صلاح بداند انجام میدهد و اصلا نباید از چیز دیگری تبعیت کند . حضور این نگاه مدرن را می توان در بین فیلم ها ، رمان ها ، ایده پردازی ها و ... به روشنی دید .
در این بین باید موضع خود را انتخاب کرد . بسیاری از تردید های ما از مشخص نبودن موضعمان در برابر این سوال است که" به کدام یک از نگاه های فوق تعلق دارید ؟" در این فضا سخنی که از علامه طباطبایی نقل شده بود ، برایم معنای خاصی پیدا کرد . ایشان فرموده بودند: مهم این است که در این دنیا بنده باشیم . 

عید فطر را به تمام بندگان خدا تبریک میگویم .