تاملی در یکی از آفات دین پژوهی

سه شنبه, ۸ مرداد ۱۳۹۲، ۱۱:۴۵ ب.ظ

یکی از آفات مهم دین پژوهی به معنای عام (نه صرفا رشته ای که با روشها و زیر شاخه های خاص تعریف شده است) این است که اگرچه بر سر موضوعات مهمی چون خدا، پیامبر، وحی، معنویت و اخلاق بحث می کند اما لزوما به معنای آن نیست که انسان را انسان تر کند. به عبارت دیگر در این رشته محصلان و استادان "درباره" خدا بحث میکنند. اینکه آیا امکان دارد چنین موجودی وجود داشته باشد و یا اینکه محال است؟ اوصافش چیست؟ و ... در این فضا همواره در مورد موجودی "غایب" بحث میشود، موجودی که انگار در میان ما نیست و ما در پی کالبدشکافی او هستیم. مانند گل فروشی که تنها به ماندگاری بیشتر گلهایی که می خرد توجه دارد و در اثر ممارستی که در خرید و فروش گل دارد، شاید اساسا متوجه زیباییها و ظرافتهای گلهای موجود در مغازه اش نشود.

موجودی که انسان را خلق کرده است و به تعبیر متون دینی "انیس من لا انیس له" است، باید موجودی "حاضر" باشد، موجودی که در زندگی جریان داشته باشد. موجودی که باید با او در رابطه ای "من-تو" باشیم نه "من-او". در این بین روزمره شدن ارتباط با چنین موضوعی و طبیعتا عادی شدن و فراموش شدن ویژگیهای آن، آفت بزرگی است. اینکه موجودی که "باید با او زیست" را به موجودی "برای تحقیق و بررسی" تبدیل کنیم، نتیجه ای جز فراموش کردن زیستن با آن موجود ندارد و طبیعتا برای دین پژوهان اگر به این مسئله توجه نداشته باشند، خسران زیادی خواهد داشت.

۰ ۰
۹۲/۰۵/۰۸
۱۷۹۷ نمایش

وحید سهرابی فر

۰۹ مرداد ۹۲ ، ۲۰:۲۵

باطنی منش

با این نگاه، دین‌پژوهی سرشار از آفت می‌باشد. بدان میزان که حتی به کنار گذاشتن آن بیانجامد.

بی‌صبرانه مایلم از شما یه پست دقیق درباره‌ی اینکه چرا به دین‌پروهی پرداخته‌اید بخوانم.

۱۰ مرداد ۹۲ ، ۱۸:۴۲

فاطمه روغنچیان

اصولا دین پژوهان حوصله نمیکنند یا نمیخوان برای لحظاتی هم که شده گوش بدن و ببینن خود دین درباره ی خودش چی میگه....همان طور که برای درک کارکرد های واقعی دین کلی متد و کار میدانی و کتابخانه ای بر خودشون هموار می کنن،کم تر در صدد بر می آن از لابه لای بد فهمی ها و تفسیر های متفاوت و گاه متناقض، اندیشه ی ناب دین در خصوص مباحث مختلف رو استخراج کنن و به نقد و بررسی اون ها بپردازن.... حرف زدن به جای دین هم آفتی ست.

۱۲ مرداد ۹۲ ، ۱۶:۰۲

ساقی زارعی

به نظرم فراموش کردن اون موجود آفت نیست. فقط نشون دهنده اینه که همچون رحمی جنین جهان رو در برگرفته و تغذیه میکنه پس دیده نمیشه. تنها چیزی که باید دیده بشه اینه که او زحمتی نمیکشه و هست وهمین کافیه...
حالا هرکس میخاد راجع بهش پژوهش کنه و هیچ اشکالی نداره در حد محدود خودش چیزی درک میکنه و به راهی میره

۲۲ مرداد ۹۲ ، ۱۵:۵۷

س. غلامی

به نظرم قیاستون زیاد دقیق نیست، خیلی از گل فروشا رو دیدم که واقعا از بودن کنار گل هاشون لذت میبرن، وبا عشق خاصی این کار رو انجام میدن، به نظرم مشکل دین پژوهی عادی شدن نیست ، مشکل چیز دیگری است، موضوع علم ، یعنی خدا، علت است. مث این می مونه که ما بخواهیم با ی ذره بین کوچیک تمام سنگ ریزه ها و ذرات یک رشته کوه را نگاه کنیم، سال ها هم اگه وقت بذاریم معلوم نیست بتونیم تمام کوه را ببینینم، تازه آخرشم کوه را ندیدیم . قشنگی کوه زمانی که سوار هواپیما باشی از بالا تماشا کنی به نظرم دین پژوه نیاز به هواپیما داره نه ذره بین....

۲۳ مرداد ۹۲ ، ۱۳:۱۲

ی چیز دیگه هم به ذهنم میرسه ، وقتی ما سعی میکنیم خدا را بشناسیم چون بضاعت کمی داریم بیشتر دچار جهل میشیم، چون اون چیزی که به دست میاریم خیلی کمتر از اون چیزایی که ازش غافل میشیم، ولی وقتی خدا خودش را به ما میشناسونه علم ما بیشتر میشود، چون با احاطه کاملی که به خودش داره خودش را وصف میکنه البته اینکه ما چقدر اون را بفهمیم باز مساله است اما خوبیش اینکه اگه بفهمیم واقعا علم پیدا کردیم. به نظرم اگر بخواهیم خدا را بشناسیم باید از طریق خودش بشناسیمش...

۲۳ مرداد ۹۲ ، ۲۳:۰۰

سلام

منظورم اینکه روش ها وابزار ما شاید کارآمد نیست که کار علمی بیشتر باعث جهل میشود تا افزودن علم، اینکه موضوع خیلی فراتر از توانایی شناختی ما باشد ما رو از انتخاب و پیدا کردن روش درست و کارآمد ناتوان میکنه ، و دلیل اینکه گفتم باید از طریق خدا ، خودش را شناخت اینکه وقتی خدا وارد دیالوگ با انسان میشود به توانایی های شناختی او آگاه است و در عین حال به خودش"خدا" هم احاطه علمی داره بنابراین از روش کارآمد برای معرفی خودش وایجاد ارتباط با انسان با همین ضعف ها ونقض ها استفاده میکنه (البته یکم درون دینی میشه ولی خوب اگه بخواهیم برون دینی بحث کنیم که اصل بحث هم محلی از اعراب نداره!)...

۱۰ شهریور ۹۲ ، ۲۳:۳۶

شکویی

سلام و ادب

اینکه موجودی که "باید با او زیست" را به موجودی "برای تحقیق و بررسی" تبدیل کنیم، نتیجه ای جز فراموش کردن زیستن با آن موجود ندارد

البته با این به اصطلاح رشته دین پژوهی که برای ما تعریف کردن شاید جمله بالا درست باشه اما اگر واقعا موضوع تحقبق ما موجودی بود با تمام ویژگیهایی که ادیان به وصف اون پرداختن باز هم کار ما به اینجا می رسید؟ منظورم اینه که بسیاری از فیلسوفان و کسانی که در حوزه عرفان نظری کار کردن سعی کردن زیبایی های گل را بیشتر ببینن به نظرم مشکل از اونجایی است که عده ای نه با صدق دل بلکه با اغراض دیگه ای صرفا به اسم دین پژوهی ، در واقع دارن بازی می کنند و از اینکه دیگران رو هم وارد بازی های خودشون می کنند لذت می برند و الا تحقیق به معنی واقعی تحقیق و با یک اخلاصی از طرف اون کسی که جویای حقیقته ، آیا ما رو دورتر میکنه یا نزدیکتر؟

۲۴ شهریور ۹۲ ، ۲۲:۵۳

نوا

قابل تأمل بود و ملموس. می گویند فلاسفه، همان مطلبی را که می دانی به زبانی بهتر بیان می کنند و تو با آن ارتباط برقرار می کنی.

۲۸ آبان ۹۲ ، ۲۱:۵۸

محمد

خدایی که دین معرفی میکند:
هوالظاهر و الباطن
هو معکم اینما کنتم
الذی بَعُدَ فلایری و قرب فشهد النجوی
وما رمیت اذ رمیت لکن الله رمی
به بیان حکمت متعالیه الحقیقةکل الاشیاء ولیس بشئ منها

بیکرانگی

بیکرانگی

وبلاگ دکتر وحید سهرابی فر

بیکرانگی

اجتماعی

دین پژوهی

دردنامه

آثار

برای دانشجویان

گزارش

تاملی در یکی از آفات دین پژوهی

نظرات (۱۰)

پربیننده ترین مطالب

آخرین مطالب