دغدغه اصلاح

بسیاری از متفکران اعم از الهیدانان، فیلسوفان، روان شناسان و جامعه شناسان در مورد شرایط فردی یا جمعی انسان ها به تامل می پردازند. از نظر این گروه شرایط موجود بشریت، مناسب نیست و باید دست به تغییراتی زد تا کمبودهای موجود مرتفع شود. این مسئله از این روست که هیچ متفکری شرایط موجود را بهترین حالت نمی داند و همیشه سعی می کند تا راهی برای بهبود شرایط موجود ترسیم کند. فارغ از اینکه هر کدام از متفکرین بسته به اینکه به کدام یک از گروه های فوق تعلق خاطر دارند و نیز اصول فکری و نظریشان چیست، راه حلی ارائه می کنند، به نظر می رسد مطلب مهمی در این بین وجود دارد که نباید به هیچ وجه مورد غفلت واقع شود.

وقتی در مورد انسان سخن می گوییم و می خواهیم برای درد  انسان  درمانی بیابیم، باید به ویژگی های انسان توجه داشته باشیم. انسان ها ماشین های اندیشه نگار نیستند تا صرفا نظریه های مختلف را به آنها عرضه کنیم و سپس توقع داشته باشیم تا زندگی بهتری داشته باشند. انسان ها ربات نیستند تا دستورالعمل های مختلفی که مربوط به هنجارهای صنفی یا به طور کلی اجتماعی است را ابلاغ کنیم و از آنها توقع داشته باشیم که مطابق آنها رفتار کنند.