غریبانه

بازمن و این قلم

باز من و حصری برای سخن

چقدر غریبانه می نویسم

وقتی حتی برای نوشتن هم محدودم 

حتی در نوشتن برای خودم

به نوشته ام گمان بد مبر

گمان های تو تنها گوشه ای از سخنان من است .

چقدر سخت است و طاقت فرسای

که حرفی داشته باشی برای نگفتن

و گوش هایی را ببینی برای نشنیدن

دلتنگی

دلم دوباره برایت تنگ شده .

پس از مدت ها ...

گمان کنم سال ها بود که به یادت نبودم .. سالها ....

چه گمان های ناروایی به تو داشتم

اما فراموش کرده بودم که همیشه  به یاد منی و در این مدت ها

حتی در زمانه ای که به دیده ی تردید در تو می نگریستم

تو عاشقانه مرا نظاره گر بودی  و من چقدر نادان بودم

چقدر خام بودم که تفاوت این نگاه را نفهمیدم

بغضی گلویم را می فشارد و دوباره چشمانم به یاریم می آیند

حسرتی سراسر وجودم را به آتش می کشد

و دوست دارم تا باز مرا دریابی و در آغوش پر مهرت بیافرینی

پ ن : یا حَسْرَتى‏ عَلى‏ ما فَرَّطْتُ فی‏ جَنْبِ اللَّهِ